Ne Zaman Anladım?

Dost, sayılı insana verilen güzel bir hitap. İnsan ömrü boyunca kaç kişiye "dostum" diyebilir?  Dost olmak için kaç yıl biriktirmek gerekir? 12 yılda kazanılan dostlukla, 4 yılda elde edilen dostluk nasıl bir anda aynı seviyeye gelir? Bilmiyorum bu soruların cevabını.

Oturup kaç dostum var filan diye saymadım açıkçası. Arada sınıflandırmalar yaptığım  olmadı mı? Oldu. Hani derler ya "Dost vardır ilaç gibi gerektiğinde ararsın, dost vardır ekmek gibi her gün ararsın" diye, bu söz hep doğru gelmiştir bana. Bu yüzden "Bu dostum en birinci, şu bir tık altta ama can yine de" gibi düşünceler zamanında aklımdan geçmedi değil.  Çocukluktan mı insanın doğasından mıdır nedir.Bilemedim şimdi.

Dost dediğim her insandan kazık yedim diyenlerden de değilim ben. Böyle acı tecrübeler yaşamadım sayılır. Bir kaç dostumla her gün konuşurken-sanki bir önceki gün konuşmamışız gibi-  bir kaçıyla arada bir uzun uzun muhabbet edebiliyorum. Sanki araya aylar girmemiş, bir kaç gün önce görüşmüşüz gibi.

Şimdi gecenin bir yarısı,dost kelimesine sığdırdığım tüm canları düşünüp hüzünlendiğime göre yaşlanıyorum galiba. Hep bir arada olmaya alıştığım insanları uzun zaman göremeyince böyle oluyormuş demek. Şehirler yollar düşerken aklıma, o yolları şehirleri güzelleştirenlerin değer verdiğim insanlar olduğunu biraz geç fark ettim. O şehirleri terk ettikten sonra mesela.. Yine de bir telefon kadar uzağımda olup derdimle dertlenebilecek, mutluluğumla benimle birlikte havalara uçacak bu güzelim insanları  kalbimde biriktiren Allah'a çok şükür tabi..