Bir penceresi olmalı insanın. Kafanı kaldırıp şöyle doya doya bakabilmelisin gökyüzüne. Yıldızları istediğin kadar seyretmelisin ya da bulutların ardına gizlenen ayı aramalısın gözlerinle.
Bir penceresi olmalı insanın kavak ağaçlarını görmelisin ilk baktığında. Ağaçların sesini dinlerken huzuru bulmalısın. Savrulan yaprakları görünce anlamalısın mevsimlerin değiştiğini.Hava sıcak da olsa soğuk da olsa rüzgarı içeri alabilmelisin. İçine işlemeli güneş ya da soğuğu teninde hissetmelisin.
Betonlarla dolu olsa da etrafın, sadece yıldızları gösterebilecek bir pencereye sahip olmalı insan. Yaşadığını hissettiren, sıkıcı günün sonunda insanı kendine getiren, gülümseme sebebi, şükür nedeni olan bir pencere..
Lazım olan tam da bu.Şimdi, her zaman..
Yıldızlar umut verir insana sanki onların misyonu bu.
YanıtlaSilKesinlikle.
YanıtlaSilMevsimleri takvimden,yaşamı internetten izlemeyi normal saymamalı insan, yaşadığını bilmeli.Yaşam bizim içimizde biz yaşamın içinde olmalı ve bunun için de tam tarif ettiğin gibi bir penceresi olmalı insanın :-)
Sevgiler
Modern çağın getirdikleriyle yaşarken kendimizi kaybetmemek, galiba önemli olan bu :)
Sil